چگونگی شکل گیری باورپذیری در سینما از فیلمنامه تا فیلم- پروژه عملی: نگارش نمایشنامه «سه تن»

در این پایان نامه نخست به بسط و تفهیم مقوله ی باورپذیری در سینما پرداخت شده است، سپس از لحاظ ماهوی مقوله ی واقعیت را که ارتباط وسیعی با مفهوم باورپذیری دارد در سیر تکاملی هنرهای بصری مورد مداقه قرار داده ایم و این سیر را تا هنرهای نوین ترِ عکاسی و سینما که مبتنی بر تکنولوژی، رویکرد دیگری را در امر واقع نمایی رقم زده اند پی گرفته ایم. با بیان این پیش فرض که اهمیت ماهوی سینما در مسخر ساختن جهان واقعی است، هنر سینما و کارکردهای آن را در تاریخ سینما بررسی کرده سپس با نظر به تجربیات واقع گرایانه ی تصویری در سینمای داستانی با بررسی سه سبکِ رئالیسم شاعرانه ی فرانسه، نئورئالیسم ایتالیا و سبک متأخرتر دگما 95، شیوه های رئالیستی پردازش داستان و نوع مواجهه این شیوه ها را با داستانگویی در سینمای داستانی مورد ارزیابی قرار داده ایم. از سوی دیگر با تبیین نگره های کاربردی مختلف سینمای مستند که اصالتاً بیشترین رویکرد واقع گرایانه را در هنرهای روایی و تصویرمحور بر عهده داشته است، بر آن شدیم تا شیوه های بیانی واقع گرا و ساز و کار سینمای باور پذیر را به نقد و تحلیل بنشینیم، تا سرآخر پاسخ این سوال را دریابیم که آیا فیلم داستانی می تواند خود را از ورطه ی بازنمایی واقعیت برهاند و به عنوان جهان تاریخی نزد مخاطب پذیرفته گردد؟ استفاده از ساز و کار سینمای مستند و نیز استفاده از تجربیات سبک های واقع گرای تاریخ سینما می تواند این امکان را برای فیلم داستانی فراهم کند تا خود را به گونه ای برای مخاطب ارائه دهد که فیلم به عنوان واقعیت رخداده پذیرفته گردد و با متاثر ساختن باور مخاطب به جای احساسات وی در عین قصه گویی و رویت جهان ذهنی مولف، مخاطب را به تجربه ی واقعیت بنشاند، نه مجاز.